De afkortingen ‘improv’ of ‘impro’ verwijzen naar improvisatietheater. Deze theatervorm is een theaterstuk waarbij de acteurs, zowel de personages als het verhaal en de dialogen ter plekke verzinnen. De meeste mensen kennen deze vorm van improvisatie van bepaalde televisieprogramma’s, de Lama’s zijn hier bijvoorbeeld erg sterk in. Bij improvisatietheater stappen de spelers met een minimale informatie de bühne op, soms aangegeven door het publiek. De rest ontwikkelt zich tijdens het spel. Vaak levert dit komische situaties op, maar dat is geen vast gegeven.
Acteursvaardigheden
Improvisatietechnieken komen altijd aan bod bij theateropleidingen. Het is een belangrijk onderdeel van acteursvaardigheden, waarmee de acteur ongemakkelijke situaties tijdens zijn acteerwerk kan oplossen. Wakker luisteren, vert
rouwen, focussen en instinctief of spontaan handelen horen hier ook bij. Als je improvisatietoneel wilt spelen, zijn deze vaardigheden natuurlijk onontbeerlijk.
Als er tijdens de officiële vertoning van een eigen stuk of een bekend stuk met aanpassingen geen nieuwe improvisatie is, valt een dergelijke theaterproductie niet onder de noemer improvisatietheater.
Commedia dell’arte
Commedia dell’arte was de voorloper van het huidige improvisatietheater. Bij Commedia dell’arte waren er wel vaste personages met een bepaald karakter waarop wel vrijelijk geïmproviseerd mocht worden. Tegenwoordig is er zelfs een vorm van theatersport op het gebied van improvisatietheater, waarbij de korte vorm ‘Del Close’ heet en de lange vorm ‘Viola Spolin’. Keith J
hnstone is de grondlegger van het hedendaagse improvisatietheater.
De korte of lange vorm
De korte vorm van improvisatie theater is erg populair. Het bestaat uit korte scenes met een idee of structuur die aangevoerd wordt door het publiek. Hiermee probeert men zo snel mogelijk een verhaal op te bouwen. Door de wisselende invallen is een dergelijk scene vaak erg levendig. Tijdens de ‘sport-vorm’ werkt de competitiviteit tussen de spelers soms averechts voor de kwaliteit van het verhaal. Tegenstanders zullen elkaar het niet makkelijk maken, terwijl anders de spelers elkaar proberen te ‘redden’ of te verrijken. Toch hebben beide variaties voldoende amusementswaarde voor het publiek. De lange vorm heeft scenes die met elkaar verweven zijn, iedere scène die langer is dan 12 minuten is een lange vorm.
